مرا عشق تو در پیری جوان کرد

دلم را در غریبی شادمان کرد

به آفاق شبم رنگ سحر داد

مرا آیینه دار آسمان کرد

خوشا مھری که چون در من درخشید

جھان را با من از نو مھربان کرد

خوشا نوری که چون در اشک من تافت

نگاهم را پر از رنگین کمان کرد

هزاران یاد خودش را در هم آمیخت

مرا گنجینه ی یاد جھان کرد

غم تلخ مرا از دل به در برد

تب شوق تو را در من روان کرد

وزان تب ، آتشی پنھان برافروخت

که شادی را به جانم ارمغان کرد

مرا با چون تویی همآشیان ساخت

تو را با چون منی همداستان کرد

گواهی بھتر از حافظ ندارم

که قولش این غزل را جاودان کرد

شب تنھایی ام در قصد جان بود

خیالت لطفھای بیکران کرد

                                                          نادرنادرپور

گر آخرین فریب تو ، ای زندگی ، نبود 

اینك هزار بار ، رها كرده بودمت

زان پیشتر كه باز مرا سوی خود كِشی

در پیش پای مرگ فدا كرده بودمت

هر بار كز تو خواسته ام بر كنم امید

آغوش گرم خویش برویم گشاده ای

دانسته ام كه هر چه كنی جز فریب نیست 

اما درین فریب ، فسون ها نهاده ای

در پشت پرده ، هیچ مداری جز این فریب 

لیكن هزار جامه بر اندام او كنی

چون از ملال روز و شبت خاطرم گرفت 

او را طلب كنی و مرا رام او كنی

روزی نقاب عشق به رخسار او نهی

تا نوری از امید بتابد به خاطرم 

روزی غرور شعر و هنر نام او كنی

تا سر بر آفتاب بسایم كه شاعرم

در دام این فریب ، بسی دیر مانده ام

دیگر به عذر تازه نبخشم گناه خویش

ای زندگی ، دریخ كه چون از تو بگسلم 

در آخرین فریب تو جویم پناه خویش 

                                                   نادر نادرپور